کوچینگ یکی از رشته هایی است که درکشورهای صنعتی به شدت در حال رشد می باشد. کلمه کوچینگ که ازکُوچ می آید به معنای مربی است که ورزشکاران را در راه رسیدن به موفقیت همراهی می کند و در این راستا کُوچ تمامی تجربیات خویش را به ورزشکار منتقل می سازد تا ورزشکار بتواند قله های موفقیت و پیروزی را فتح کند.

 اما کوچینگی که امروزه در کشورهای مهم صنعتی از آن استفاده می گردد در واقع کُوچ کردن یا همراهی کردن مدیران یک مجموعه می باشد     (  در واقع یک کُوچ ، فردی می باشد که به روانشناسی مدیریت و مدیریت نوین آشنایی کامل دارد ) در این همراهی آموزشهای لازم برای پیش بردن مدیران مجموعه تا رسیدن به اهداف پیروزمندانه  از جمله وظایف کُوچ می باشد. در مدیریت نوین نقش کُوچ بسیار حائز اهمیت است به صورتی که تقریبا هر مدیری یک کُوچ دارد. کُوچ که دارای توانمندیهای روانشناسی و مدیریتی می باشد، ابزارهای متعددی را دارا است تا بتواند مدیر را در بحرانهای منابع انسانی ، عملیاتی ، بازاریابی و فروش  و  . . .  همراهی نماید و همچنین بتواند با استفاده از تکنیکهای موجود در این رشته هر گونه استرس، نگرانی، کمبود انرژی و پیچیدگی را از مدیر دور نماید و مدیر را یاری می دهد تا از حداکثر توانایی هایش در هر لحظه استفاده نماید و به این ترتیب بحرانها را با موفقیت و پیروزی سپری نماید.

کوچینگ فرایند همراهی مداوم و حمایت ازمدیران برای ثابت قدم ماندن در اهداف و تعهداتشان  است و به معنای پیمودن راهی میان بر، فائق آمدن بر ترس و تقویت و نیرومند ساختن نقاط قوت و ویژگی های مهم و اساسی است. به بیان دیگر کوچینگ هنر تسهیل کردن تصمیم گیری ، اجرای فعالیت ها، فرایند یادگیری و پیشرفت مدیران  است و به طور مداوم بر فرایندهای پیشرفت و رشد مدیر تمرکز می کند. به عبارتی دیگر — کوچینگ نوعی رابطه تعاملی است که به مدیران در زمینه شناسایی، هدایت و تحقق اهداف شخصی و شغلی شان  سریع تر از آنچه که خود قادر به انجام آن هستند، کمک می کند که —علاوه بر افزایش مهارت های ارتباطی، حل مسأله، کار گروهی و ارتقای توانمندی های فردی ، به توسعه شایستگی های اصلی شغل نیز می انجامد.

کوچینگ قادر است بین اهداف سازمانی و نیازهای فردی مدیران برای رشد و پیشرفت ، تعادل برقرار کند و سبب برقراری یک رابطه مبتنی بر منفعت بین مدیر و سازمان شود. ضروری نیست که یک کوچ، به طور حتم تجربه مستقیم کاری مدیری که به او مراجعه کرده است را داشته باشد، مگر در مواردی که کوچینگ در رابطه با یک مهارت ویژه باشد. یک کوچ به دنبال آن نیست که به موضوعات عمیقی مانند اعتماد به نفس پایین و عملکرد شغلی ضعیف بپردازد ، بلکه بیشتر به موضوعات کاربردی مانند تنظیم هدفها و دستیابی به نتاج در یک محدوده زمانی مشخص می پردازد. یک کوچ خوب باید قادر باشد با مدیران ارتباط برقرار کند و به آنها انگیزه و روحیه بدهد. آنها می توانند به مدیران کمک کنند که خلاقیت و مهارتهای حل مسئله را در خود تقویت کنند؛ مهارتهای که در یک زندگی کاری روزانه از دست رفته اند و فراموش شده اند. فرایند کوچینگ به افراد کمک می کند که خود را سریعتر با تغییرات محیطی وفق دهند و به آنها کمک می کند که ظرفیتها و توانایهایشان را بشناسند(Sweeney, 2008).

کوچ با آموزش و کوچینگ برای مدیران بعنوان یک تسهیل گر, مشاور و یاریگر عمل می کند و تلاش می کند از روش هایی استفاده نماید تا شرایط مناسبی را که منجر به یادگیری شود ایجاد نماید و فراگیر را در فرایند یادگیری درگیر سازد .

کوچینگ هنر تسهیل کردن راه برای رسیدن به هدف است. کوچینگ مجموعه مهارت‌هایی است که استعدادها و پتانسیل‌های مدیران را شکوفا می‌کند تا مدیر بتواند در زندگی شخصی و حرفه ای خود کارآیی و عملکرد بهتری داشته باشد. کوچینگ به مدیر فرصت می دهد تا برای خود اهدافی مشخص کند و در راستای محقق شدن این اهداف گام برداشته و اقداماتی صورت دهد. کوچ راه را برای رسیدن به این اهداف و موفقیت مدیر هموار می‌کند، به او انگیزه می‌دهد تا تعهد و مسئولیت‌پذیری بیشتری از خود نشان دهد. کوچینگ آمیزه‌ای از چالش و حمایت است. کوچینگ نه یک روش درمانی است، نه مشاوره و نه منتورینگ. توسعه فردی و سازمانی، افزایش اعتماد به نفس، خودباوری، خودشناسی و افزایش سطح درک و آگاهی از مهم‌ترین دستاوردهای کوچینگ به شمار می روند.